Quhet Urbain Massena. Ka ardhur në Shqipëri kur ishte vetëm 7 vjeç, pikërisht në atë fund dhjetori, kur duhet të festonte datëlindjen dhe jo të merrte rrugët.
Urbain ishte fëmijë i një familjeje të privilegjuar, madje i ati ishte anëtar të kabinetit qeverisës, deri para ardhjes së regjimit të Mabutos. Ka lindur në një ditë të shenjtë, më 25 dhjetor të vitit 1956, ditën e Krishtlindjes. Duhet të ishte me shumë fat, por jeta e tij nuk ka qenë e tillë.
Djali i ministrit të Punës, Zhuasen (dikur edhe trajner futbolli), Yrbeni është i dyti nga gjashtë djemtë e familjes Massena (nuk kishin motër). Të gjithë të fesë katolike, frëngjishtfolës, të larguar nga Zaire në fundvitet ‘60.
KUR I BLINTE LIBRA TË DASHURËS
Ishte në gjimnaz kur ra në dashuri me një shoqe të klasës, por që nuk ia kishte shprehur dhe ajo nuk kishte kuptuar asgjë. Ndërsa luante futboll me të rinjtë, kishte konstatuar se çdo ditë rrobat e lojës apo të stërvitjes i gjente të lara dhe të hekurosura. Mendonte se ishte pikërisht ajo, shoqja e klasës që ia bënte fshehurazi këtë surprizë, kur papritur zbulon se nuk ishte ajo, por shoqja e ngushtë e saj.
Por, Yrbeni mendjen e kishte tek ajo që donte dhe jo tek ajo që e ndihmonte. “Ishte e zgjuar dhe kishte dëshirë të lexonte e të mësonte”, tregon ai. Dhe për t’i demonstruar simpatinë, me paratë që merrte, i blinte libra dhe ia dhuronte, por dashurinë nuk ia shprehu asnjëherë.
TRAZIRAT E ‘97, TAKIMI ME NËNËN DHE AMANETI I SAJ
Deri në mbarim të shkollës së mesme, afrikanët nuk kishin të drejtë të aplikonin dhe të dilnin jashtë Shqipërisë. Gjithçka ndryshoi gjatë kohës së fakultetit dhe pas viteve ‘80. Kur ishin në fakultet iu dha e drejta të dilnin një herë në dy vjet dhe duke qenë se gjatë kohës si studentë merrnin një pagesë mujore 7000 lekë, i jepte mundësinë për të jetuar dhe për diçka më shumë. “Kurseja nga paratë dhe me to blija biletën”, thotë Yrbeni.
Vetëm një herë ka menduar të largohet nga Shqipëria, gjatë trazirave të ’97-s. Por kur u takua për herë të parë dhe të fundit me nënën, Alfonsinë, gjatë tre muajve qëndrimi në Gjermani, amaneti i saj do të ishte i paharruar: “Mos e moho asnjëherë atë popull!”. U kthye në Shqipëri për të vazhduar jetën, punën, por nënën nuk e pa më.
SHUMË KUJTIME
Kanë kaluar shumë vite prej kohës së gjimnazit, e megjithatë ai ruan shumë kujtime prej asaj kohe. Shumë momente të gëzuara të kaluara në shkollën e mesme “Hydajet Lezha”, me drejtor Mark Vujin, por edhe shumë njerëz të mirë që iu bënë si të familjes. Një ndër to ishte edhe Antoneta Ristani, mësuesja e matematikës, për katër vjet mësuese kujdestare, që u kthye në një nënë të dytë për të.
Duke qenë se të ardhurit flisnin frëngjisht e për koincidencë edhe në shkollë gjuha e dytë ishte frëngjishtja, kujton me nostalgji mësuesen e lëndës, Antoneta Kolën (Kame). E me radhë mikun Kastriot Kodhelin, shtëpia e të cilit ishte bërë e dytë për të, si dhe kujdestarin e konviktit, Ferid Ramadanin, apo Petrit Rrapajn në Vlorë, Besnik Baren, deputetin aktual të Parlamentit shqiptar. Nuk mund të harrojë ishtrajnerët, shokët e skuadrës, Nikolin Lorencin, Vasil Bicin, pa harruar Zhakun që aktualisht ndodhet në Gjermani, tri motrat e tij në Francë, Austri e Itali, si dhe Charl Moneng, me të cilët mban një lidhje sistematike.
PASIONI PËR SKULPTURËN, MUZIKËN DHE BOKSIN
Artet figurative, skulptura është një tjetër hobi i tij. Mund të ishte bërë një skulptor i mirë, por e ka të kufizuar kohën dhe mundësitë për ta ushtruar këtë profesion. “Jam një admirues dhe punoj diçka, por gjithmonë në nivelet e një amatori. Ndjek ekspozitat që hapen dhe artisti që më pëlqen, është skulptori Odhise Paskali. Veprat e tij kanë art dhe ndjenjë”, thotë.
Ndërsa në muzikë ka mbetur tek Elton Xhon. Ndonëse vitet kalojnë, mbetet këngëtari idhull për të. Nuk e zëvendëson me asnjë, pasi shumë kujtime të kohës i ka të lidhura me muzikën e tij. Një tjetër idhull është Kasius Klei, pasi në Kinshasën e tij është zhvilluar sfida në boks e shekullit, ajo midis Kleit dhe Foreman në vitin 1974. Kur ai ishte në Shqipëri, ishte e pa mundur ta ndjekur, por që ruan një video kasetë të takimit.
JETA NË TIRANË E DOKTOR MASSENËN
Ai është i vetmi afrikano-jugor i ardhur në vitet ’60, që nuk u largua nga Shqipëria. U rrit, u martua, u arsimua dhe sot punon si mjek në Shqipëri, që e konsideron atdheun e dytë. Thotë se as artist, as sportist, as mësues, nuk do ishte bërë më shumë se një mjek, që ka qenë dhe mbetet pasioni i tij kryesor.
Një jetë e nisur me dëshirën për t’u bërë mësues gjuhe, pastaj ardhja në një vend të panjohur, sistemimi në Lezhë, më pas student në Fakultetin e Mjekësisë në Tiranë, specializim në Spital dhe prej shumë vitesh në Vorë në poliklinikën e qytetit, ku punon si mjek reumautolog. Nuk është kthyer asnjëherë në Kongo, ndërsa pasioni, korrektesa për punën janë të rëndësishme për të. Marrëdhëniet me vajzën Eden kanë qenë dhe mbeten shumë të rëndësishme, madje jetike për dr.Massenën.
E lindur nga një bashkëjetesë me një vajzë shqiptare, pas divorcit, vajza bashkë me nënën është zhvendosur në Greqi. Këtu fillon edhe kalvari i problemeve pa fund për Massenën që prej kohësh vazhdon proceset gjyqësore, në kërkim të rikthimit të mundësisë për ta përqafuar vajzën, pasi ka shumë vite që nuk e takon atë.
Çdo mëngjes është ndër qytetarët e parë të Vorës që në orën 7 e gjen në një lokal duke pirë kafen, pastaj në klinikë. Jeton në Tiranë në rrugën “Bardhyl”, ka një jetë të thjeshtë e modeste, nuk përdor makinë dhe nëse sheh fotot e viteve kur ka qenë student, dëgjon historinë e tij, të vjen në mëndje shprehja “C’est la vie”, që doktor Beni e thotë gjithmonë.
